συνταυρόταφος

ὁ, A

αυτός που θάβει ταύρους με τη βοήθεια άλλου.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + ταῦρος + -ταφος (< θ. ταφ- τού θάπτω, πρβλ. παθ. αόρ. β' ἐ-τάφ-ην), πρβλ. κριό-ταφος].